فوتبال

یادداشت فنی؛در ال کلاسیکو چه گذشت؟

بازی

بارسلونا

و رئال

مادرید

2-2 به

پایان

رسید.

دیداری

که

هیجانات

و زیبایی

هایش

آنقدر بود

که ممکن

است

بیننده

را از

تدابیر

اتخاذ

شده

مربیان

غافل کرده باشد. در حالی که در این مسابقه بزرگ، چیدمان نفرات اولیه حکایت از آعاز نبردی شطرنج گونه بین مربیان، پیش از دمیده شدن سوت داور بازی بود.

15-1: حتماً شما هم از دیدن نام آدریانو و آلبا در ترکیب آبی اناری ها تعجب کردید. اما این زیرکانه ترین و به موقع ترین تغییر تیتو برای این بازی ویژه بود. چیزی که البته جسارتی می خواهد در حدّ لالیگا! این انتخاب نفرات بی شک نشان از تفکرات به خصوص سرمربی بارسا داشت. هرچند بارسا در دقایق ابتدایی بازی کمی به هم ریخته بود و توپ در موقعیتی عالی روی پای بنزما ننشست، اما نتیجه نهایی (شکست نخوردن) و روند بازی یقیناً دلخواه شد. به کار گماشتن دو هافبک تدافعی جلوی 4 مدافع برای تجمع در یک سوم دفاعی و استفاده از پاس های مستقیم و سرعتی این دو نفر، حربه مورینیو برای از کار انداختن و در واقع بیرون کردن بازیکنان میانی بارسا در این چند دیدار گذشته بوده است.

30-15: سفیدهای مادرید یاد گرفته اند برای بر هم زدن ریتم همیشگی و ثابت بازی بارسایی ها در دقایق ابتدایی به آنها گل بزنند. این رویه در چند دیدار اخیر دو تیم با موفقیت همراه بوده است. پس بازهم همین شیوه در دستور کار قرار گرفت. آنها همچنین این نکته را هم به خوبی می دانند که برای ضربه زدن به خط دفاع متزلزل رقیب دیرینه باید هرچه بیشتر به دروازه حریف نزدیک شوند. شوت های رونالدو از راه دور قابل واکنش نیستند چه برسد که از داخل محوطه جریمه زده شوند. اما رئال برای به دست گرفتن کنترل بازی نیاز داشت تا از گلش محافظت کند یا به برتری اش بیافزاید. کاری که تیر دروازه روی ضربه بنزما مانع از آن شد.

45-30: پپه با اشتباهش موجب شد تا مسی خیلی زود با کریس مساوی کند! و برتری رئال از بین برود. حالا جریان بازی به کل متفاوت می گشت. با وجود فابرگاس، بوسکتس و ژاوی در میانه میدان و اضافه شدن اینیستا به آنها که به عنوان بال کناری به بازی گرفته شده بود قدرت حفظ توپ بارسا بسیار افزایش می یافت. هرچند با عقب آمدن همزمان مسی و آندرس بارسا در فاز حمله کم تعداد و عملاً کم خطر می گشت. حفظ توپ در 15 دقیقه پایانی نیمه اول جنبه بازگرداندن آرامش، برتری روانی و تسلط بر کار را برای میزبان داشت.

60-45: بارسا توپ را می دواند و رئال برای پرسی شدید می دوید. آنها طبق دستورات خیلی به توپ کاری نداشتند. منتظر بودند تا با از دست دادن توپ توسط بازیکنان بارسا، ضد حملاتی سریع ترتیب دهند. از آنجا که در این بازی آبی اناری ها چندین بار در زمین حریف دچار این اشتباه مهلک شدند مادریدی ها روی ضد حملات، بیشتر هم موقعیت به دست آوردند. و در واقع این لو دادن های توپ سبب شد بارسا در این 15 دقیقه نتواند هیچ حمله ای روی دروازه کاسیاس داشته باشد. روی ضد حملات، سرعت آلبا و آدریانو خیلی جاها به کار بارسا آمد. اما آنها چندین بار هم مجبور به خطا کردن شدند تا غافلگیر نگردند. ارسال های آلونسو در این دیدار به خوبی همیشه نبود تا رئالی ها روی این فرصت ها بی بهره باشند. با این وجود آنها حفظ توپ خوبی در میانه میدان داشتند و موقعیتی به رقیب ندادند.

75-60: اشتباه اول رخ داد. با وجود خطاهای پر تعداد بازیکنان رئال پشت محوطه جریمه خودی که بهترین موقعیت را به بارسایی می داد که از طرح ریزی حملات زهردار ناتوان بود اما مورینیو تذکری در این باره به نفراتش نمی داد. تا مسی روی یک ضربه ایستگاهی تماشایی گل دوم خودش و تیمش را بزند. اشتباه دوم هم اتفاق افتاد. قبل از آنکه مسی کاشته اش را به گل تبدیل کند الکسیس کنار زمین آمده بود تا بجای فابرگاس به زمین برود. تعویضی برای هجومی کردن تیم و به دست آوردن پیروزی. اما بی تجربگی کار دست تیتو داد. علی رغم گل شدن ضربه سسک، این تعویض به همان صورت انجام پذیرفت در حالیکه بارسا برای حفظ توپ و برتری اش بیشتر به فابره نیاز داشت تا سانچز. این تعویض می توانست چند دقیقه بعد و برای از تکاپو انداختن رئالی ها انجام گیرد. اینگونه نشد تا بارسایی که تا این لحظه خیلی خوب عمق دفاعش را بسته بود، بخاطر از دست دادن توپ در میانه میدان (درست جای خالی سسک) یک موقعیت تک به تک ایده آل به کریس بدهد. رونالدو 2- مسی 2 .
در ادامه شاهد یک بازی به هم ریخته از سوی هر دو تیم بودیم. به طوری که فاصله خطوط سه گانه هر دو تیم بیش از اندازه تیم های حرفه ای شده بود. کاری که با ورود بازیکنان باتجربه تر می شد این آشفتگی را سر و سامانی داد اما جالب آن بود که هر دو مربی در این رابطه کاری نکردند. هرچند رئال از این به هم ریختگی دنبال منافع خود بود اما کار تا جایی پیش رفت که انگار عنان کار از دست مربیان دو تیم در آمده بود. اشتباه سوم بین تیتو و مورینیو مشترک بود. تعویض کاکا می توانست زودتر صورت پذیرد و ویا هم می توانست جانشین پدرویی شود که روی ضد حمله ای فوق العاده خطرناک انگار خسته به نظر رسید.

90-75 دقایق پایانی هر دو نیمه متعلق به بارسایی ها بود. مالکیت 64% این اجازه را به آنها می داد تا یک ربع پایانی بر بازی سوار شوند. هرچند چهره بازیکنان دو تیم حاکی از فشار فوق العاده بالای این دیدار بزرگ و خستگی ناشی از آن بود اما بارسا بواسطه در اختیار داشتن توپ این دقایق موقعیت های بیشتری به دست آورد. ضربه مونتویایی که تازه داشت راه می افتاد به تیر خورد و دو ضربه پدرو بی ثمر ماند. با توجه به آمار پایانی این دیدار، تساوی نتیجه کاملاً معقولانه ای به نظر می رسد.

وبلاگ برتر در تاپ بلاگر

نظرات شما عزیزان: